De Trapchauffeur
Billie Vuist is verbijsterd als hij ontdekt dat zijn moeder een pedofilienetwerk runt — onder de vlag van de vzw Phantasia levert zij zwarte en oosterse meisjes aan mannen die opzien tegen de verre reizen die met sekstoerisme gepaard gaan. Samen met de betoverend mooie Mei Marlborough probeert Billie het netwerk ten val te brengen, terwijl in Pattaya de seksverslaafde pastoor Pelkmans het tegenovergestelde nastreeft. Een overwinning in de SFL, de Super Fick Lotto, brengt pastoor Pelkmans echter aan de rand van de afgrond, en als hij dreigt de vzw Phantasia in zijn val mee te sleuren, stuurt Moeder Vuist de verborgen homo Gabba Henk ter plaatse.
Niemand hield van Billie Vuist’is een razendsnelle, meeslepende roman, bevolkt door de heerlijkste personages — de vettige jood Naphtuli Steinkopf, de gebroeders Adolf en Antoon Branstigters, de schunnige geriater Eric Kronschnabl en de ongelooflijke Senegalees Joseph Bamba Julien.
Niemand hield van Billie Vuist
"Marnix Peeters is een van de weinigen in de Nederlandstalige letteren die het wapen van de humor met smaak weet te hanteren. Hij is een meester in het combineren van het absurde met het navrante. Er valt in zijn werk veel te lachen, maar altijd weer weet hij de lezer ook te raken, en menigmaal te ontroeren. Deze novelle is daar een schitterend voorbeeld van. Minder uitbundig dan zijn romans, behoort ze tot het beste wat hij tot nu toe schreef. En, als altijd, spat het vertelplezier van de bladzijden."
Antoine Guldentops is trapchauffeur op een luchthaven. Als men hem vraagt wat hij doet en hij zegt dat, dan zegt men steeds: u bedoelt tram. Antoine antwoordt dan: nee, trap. Met treden. En met een p.
Het leven van Antoine Guldentops is niet veel soeps. Mogelijk is hij nog maagd. Hij bezoekt om de paar dagen zijn moeder, die in een tehuis voor dementerenden woont. Hij eet in de Ali Baba, bij Hussein, en in de Frit Corner, bij Freddy.
In de weekends helpt hij zijn kameraad Norbert met het rond- brengen van De Wachttoren en luistert hij naar zijn singles, vooral jarenzestig- en vroege-jarenzeventigspul. Hij is een fan van The Shadows en van Hank B. Marvin.
Ach, het gaat niet goed met Antoine Guldentops – en het wordt er niet beter op als Hussein zijn zus Soraja aan hem opdringt, en hij vervolgens de lelijke, dikke Enguerrand van zich af moet slaan die hij heeft leren kennen op de Golden Years in Aken.
Antoine bedoelt het allemaal goed, maar het leidt tot niks. Eenzaamheid, zinloosheid, sociaal isolement, heimwee: hij staat er tot aan zijn heupen in.
De Trapchauffeur is een miniatuurtje van de vereenzaamde moderne mens die het zoeken allang heeft opgegeven.
En het is vooral enorm om te lachen.
Natte dozen
Natte dozen verscheen in de zomer van 2013 bij De Bezige Bij, en werd na de overstap van de auteur naar Prometheus heruitgebracht (eind augustus 2014) met een nieuw omslag én een extra hoofdstuk — waarin het hoofdpersonage in een brief aan De Morgen fulmineert over de teloorgang van de Letteren.
Oscar Van Beuseghem is a man you hate to love - of omgekeerd. Als kind misbruikt door zijn moeder, een hele rist buurvrouwen en zijn nonkel Dré, is hij uit op wraak. En nog geen beetje. Op wie hem pijn deed, maar ook op de rest van de wereld. Vrouwen voorop. En negers. Zeker negers. (En Japanners, Italianen, lesbiennes, overspelige echtelieden, dikkerds en oudjes, zoals het hem uitkomt.) Intussen raakt hij in een bizarre strijd verwikkeld met zijn kameraad in de psychiatrische instelling, leert hij van Fanta, een meisje uit Zuid-Soedan, wat echte liefde is, en moet hij opboksen tegen de zwendelpraktijken van Serge Van Houffelen, de man die geen moeder heeft .
Eddy Vangelis
“Net als bij zijn eerdere twee romans staat de lezer al snel tot in de enkels in een drek van verschraald alcohol, zinloos zaad en andere zelden eerder in het Nederlandse taalgebied zo subliem uitgediepte smerigheden. Na de boeken van Herman Brusselmans en van P.F. Thomése (over cultheld J. Kessels) is het godzijdank tijd om in een nieuw, door morsige marginalen en bedompte geilheid verschrompeld universum te duiken. Om te lachen, natuurlijk. Maar ook om te genieten, van de voortreffelijke stijl en toch ook fijne inzichten waarmee Marnix Peeters de lezer filmisch naar het einde van een rollercoaster sleurt”
— Nieuwe Revu
“Met 'De Tenondergang en de Ongelooflijke Wederopstanding van Eddy Vangelis' is het bijna vijftigjarige literaire wonderkind Marnix Peeters in twee jaar tijd al aan zijn derde dikke roman toe. En wat voor een roman! Pagina na pagina wervelen en meanderen de volzinnen. De taal kolkt, de taal borrelt, de taal woekert, de taal vertelt alles. En gewoontegetrouw wordt ook nu weer buitensporig gezopen, hevig gespoten en nog heviger klaargekomen door de onvergetelijke protagonisten”
— Humo
“Een absurde, baldadige en schaamteloze vertelling met meer dan dertig kleurrijke personages die grossieren in de zeven hoofdzonden. Vermakelijk”
— De Telegraaf
“De schwung, het plezier en de creativiteit waarmee Peeters zijn onzin op papier smijt, de ongeziene vaart waarmee de vuilbekkerij op de lezer afsuist, als een klodder sperma naar een 'openstaande muil', maakt één ding glashelder: Peeters is here to stay"
— De Standaard
Andy, oorspronkelijk verschenen in 2012 bij De Bezige Bij, kreeg, net als Natte dozen, na de overstap van de auteur naar uitgeverij Prometheus een nieuwe druk en een nieuw omslag (door Kris Demey).
De dag dat we Andy zijn arm afzaagden
"Met zijn in lichaamssappen gesopte maar beheksende pageturner over afgezaagde armen en ontberende beren deed hij mij tegelijk denken aan Ryu Murakami, Reinaert de Vos en de spannender hoofdstukjes van de Bijbel"
— Jean-Paul Mulders
"Prachtige zinnen, soms meanderend over bijna
hele pagina’s. Het debuut van een schoon stilist"
— De Volkskrant ***
"Het origineelste debuut dat we in jaren lazen:
een bruisende cocktail van burleske humor,
uitzinnige wreedheid en stomende seks die
een innemend nihilistische kijk op de mens verraadt"
— Focus Knack ****
"Met Marnix Peeters en z'n ontroerend ingrijpende
verhaal over de jongen, de beer, het noodlot, het toeval,
de nekslag van het bestaan en alles wat daar wel of niet bij hoort,
komt via de grote poort een nieuwe literaire sensatie
binnenwandelen, en geloof mij, er valt véél van te verwachten"
— Herman Brusselmans
Il giorno che segammo il braccio a Andy
In het najaar van 2012 verkreeg de Romeinse uitgever Elliot Edizioni - Castelvecchi de vertaalrechten van De dag dat we Andy zijn arm afzaagden. In de daaropvolgende zomer verscheen het boek op de Italiaanse markt.
"Ad un certo punto la vita di Werner e del suo povero orso (prima con tre e poi con due gambe sole) mi hanno pure messo un po' a disagio.. Anche qui, la narrazione di Peeters farà superare tutto!!" (Goodreads)
Uit het boek:
Ah, l' amore. Mi chiedo se non ce lo siamo inventato per prenderci gioco di noi stessi, perché se uno esamina le cose attentamente è difficile che escalami: bene!, che destinazione meravigliosa, quali consolazioni mi riserva! A volte risplende nel cuore e uno pensa: questa felicità non mi sfuggirà più, ma colui che impugna il martello che poi ti schianterà sulla faccia dice chiaro e forte: sogna pure, imbecille. Non è per te.
Over de vertaling deed de website Authors/Translators
een met de auteur.
Het Italiaanse is in de ban van het boek.
Kijk niet zo, konijntje
Oscar Van Beuseghem, de betreurenswaardige held uit 'Natte dozen', maakt opnieuw zijn opwachting in 'Kijk niet zo, konijntje' (Prometheus, 2016). Arrogant en radicaal als nooit tevoren, maakt hij jacht op echte en denkbeeldige vijanden, en blijft hij zijn liefde voor de jonge Fanta bezingen.
Over 'Kijk niet zo, konijntje':
"Peeters heeft zich een eigen segmentje uitgehakt in het Vlaamse schrijverslandschap… Een vuurvast stilist”
(De Morgen Boeken)
"Geweldig geschreven en goed voor 220 bladzijden onvervalst jolijt — én onverwachte ontroering"
(Het Laatste Nieuws)
